Het aantal flexibele arbeidsrelaties neemt ten opzichte van het aantal vaste arbeidsrelaties toe. Dit leidt in toenemende mate tot discussie. Is deze flexibilisering iets wat moet worden bestreden, bijvoorbeeld omdat het de positie van werknemers met een vast arbeidscontract ondergraaft? Of zouden we juist moeten nagaan op welke wijze flexibele arbeidsrelaties een volwaardige plek in onze arbeidsverhoudingen krijgen? Een van de instrumenten om dat laatste te realiseren is de cao. De cao is een belangrijk regulerend instrument binnen de arbeidsverhoudingen en op de arbeidsmarkt. Het ligt voor de hand dat veranderende arbeidsrelaties en hun onderlinge verhoudingen impact hebben op cao’s. Bijvoorbeeld door specifieke cao-afspraken te maken voor mensen met een flexibele arbeidsrelatie. Voor hen gelden vaak minder goede arbeidsvoorwaarden dan voor werknemers met een vaste arbeidsrelatie. Dit lijkt echter maar op zeer beperkte schaal te gebeuren. Blijkbaar ervaren cao-partijen bij de onderzochte cao’s geen gezamenlijke noodzaak de reikwijdte van de cao voor specifiek inhoudelijke afspraken naar deze groep uit te breiden.
