Op 21 maart 1998 verscheen het eerste nummer van het Tijdschrift voor HRM. Dat is nu dus precies vijfentwintig jaar geleden. Terugbladerend in de eerste jaargangen valt op, dat de meeste thema’s waarover we publiceerden, nu nog steeds actueel zijn.
Wetenschappers en onderzoekers hebben elkaar harder nodig dan ooit om samen tot nieuwe kennis en nieuwe praktijken te komen en samen onderzoekend en reflecterend échte impact te maken.
‘Goede banen’ en ‘goed werk’ gaan dus niet alleen over arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden, maar ook over arbeidsinhoud en arbeidsverhoudingen.
Regelmatig worden vraagtekens gezet bij de toegevoegde waarde van de HR-professional. Onterecht, blijkt uit de HRM Praktijkmonitor. HR-professionals worden keer op keer gezien, benut en gewaardeerd door zowel lijnmanagers als hun leidinggevenden
De tekorten op de arbeidsmarkt zijn zo groot geworden dat dé oplossing niet bestaat. We zullen er gezamenlijk voor moeten zorgen dat mensen in de meest passende functie terechtkomen en zo optimaal kunnen bijdragen.
We bevinden ons op het kantelpunt naar een nieuw tijdperk en dat maakt organisaties zoekende. Deze variatie is ook wenselijk. We weten immers...
Wat hebben we geleerd van twee jaar thuiswerken? Dat we bij het formuleren van nieuw thuiswerkbeleid definitief af moeten stappen van ‘nee, tenzij…’ en flexibel openstaan voor ‘ja, mits…’, vindt Debby Beckers, hoofddocent aan de Radboud Universiteit.
Arbeidsmarktdiscriminatie is nog steeds een gigantisch probleem in Nederland. En helaas krijgen HRM-studenten nog maar weinig ‘evidence based’ methodes aangereikt om discriminatie op de werkvloer en in werving en selectie te voorkomen.
In Nederland valt een groot deel van de hoger opgeleide alumni met een ondersteuningsbehoefte tussen wal en schip. Ze moeten eerst werkloos raken alvorens zij begeleiding kunnen krijgen. Zonde, want deze groep heeft enorm veel te beiden, als we de talenten maar op de juiste manier tot bloei laten komen.
We werken ons niet alleen te pletter, maar staan ook onder druk. Door toenemende tijdsdruk en emotionele belasting. Sluipenderwijs en onvermijdelijk neemt die belasting alleen maar toe.